Wel de lasten maar niet de lusten

Vannacht heb ik nog beroerder (en minder) geslapen dan de vorige nacht. Ergens rond 04:00 heb ik m'n wekker maar uitgezet, met als gevolg dat ik pas om 09:30 wakker werd. Alhoewel, wakker mag je het niet noemen, niet-meer-slapend is een betere omschrijving. Na het ontbijt toch maar weer aan de slag, maar wel met aanzienlijk minder energie dan anders. Alles bij elkaar heb ik anderhalve maand aan administratie weggewerkt gekregen.

Daar zal wel weer de nodige discussie over komen. Volgens de Nederlandse wet heb je gedurende het huwelijk een wederzijdse zorgplicht, en daar heeft Sonja zich aan te houden. Ze heeft me dan weliswaar medio 2008 m'n huis uit laten schoppen maar we zijn pas in augustus 2009 officieel gescheiden en dus zal ze tot die datum mee moeten betalen aan m'n levensonderhoud. Anders gezegd: ze heeft weliswaar niet meer de lusten van mijn aanwezigheid, maar wel de lasten van mijn afwezigheid.

Mahjongg

Het was weer eens zo ver: ik heb vannacht weer beroerd slecht geslapen. Ik weet niet hoe laat ik precies in slaap ben gevallen, maar ik heb nog meegemaakt dat het 03:00 was volgens de wekker. En die begon om 08:30 weer te piepen. Niks aan te doen, er moet nou eenmaal nog een hoop werk verzet worden, geen tijd om uit te slapen.

De volgende mijlpaal (nou vooruit, hectometerpaaltje) is bereikt, ook de administratie over 2008 is bijgewerkt. Morgen ga ik beginnen aan 2009. Het enige probleem was dat ik van Sonja geen financiële gegevens meer heb na mei 2008, en dus niet weet hoeveel inkomen en uitgaven ze gehad heeft. De oplossing was simpel: maak maar een schatting op basis van gegevens over eerdere maanden. Als ze het nauwkeuriger wil hebben zal ze haar eigen administratie in moeten leveren, dan kunnen die gegevens alsnog verwerkt worden.

De avond hebben we anders doorgebracht dan anders. Geen TV, geen Rummikub, maar Mahjongg. Sylvia had een CD met daarop een Mahjongg-versie met tig verschillende stapelmethoden, en die zijn we een voor een gaan uitproberen. Ik ben niet onder de indruk, vrijwel zonder uitzondering krijg je ze alleen maar opgelost door royaal gebruik van de "Shuffle" functie. En ik moet zeggen, ik heb veel Mahjongg-spellen gezien maar nog nooit zo lelijk als deze.

Schending van het briefgeheim

Helaas, ook de GGzE kan me niet helpen. Eerder had een of andere instantie geroepen dat ik wellicht in aanmerking zou komen voor begeleid wonen en dat ik daarvoor bij de GGzE moest zijn. Dat stond vanmiddag dus op de agenda, maar helaas. Voor de ene vorm kom ik niet in aanmerking omdat die bedoeld is voor mensen met psychiatrische problemen (heb ik niet, mijn klachten zijn psychisch), voor de andere vorm kom ik niet in aanmerking omdat die bedoeld is voor mensen die al langdurig hulp krijgen en die de rest van hun leven die hulp nodig zullen hebben.

De postbus had weer een heel pak enveloppen voor me. Daaronder eentje van de politie over mijn verzoek om inzage. Die aanvraag moet eerst behandeld worden, daarbij heeft de politie zes weken de tijd om te bedenken of ze wel of geen inzage zullen verstrekken (dus dat wordt medio februari). Als je al inzage krijgt moet je daarvoor ook nog eens € 4,50 betalen (maar een uitdraai van alle informatie krijg je niet), als die inzage leidt tot verbetering, aanvulling of verwijdering van gegevens kun je je geld terugkrijgen.

Nog meer post over geld: onlangs heb ik opnieuw een tandartsrekening gedeclareerd bij het VGZ (deze keer eentje van € 138,30) maar ook die wordt niet vergoed. Waarom heb ik eigenlijk een tandartsverzekering?

En dan tot slot nog een derde keer over geld: het Centraal Justitieel Incassobureau heeft me een boete opgelegd van € 66,00 omdat ik bij Welzijn Eindhoven aan de Beemdstraat m'n auto niet in een parkeervak had gezet. Puur pesterij dus van die smeris. Detail: Sonja stuurt al m'n post retour afzender, maar op deze had ze "Retour" geschreven en een stempel gezet met mijn postbusadres. Aanvullend detail: ze had de brief eerst opengemaakt. Die was echter duidelijk aan mij gericht, en daarmee heeft Frau Holten zich schuldig gemaakt aan schending van het briefgeheim. Op naar de politie dus, want volgens artikel 201 van het Wetboek van Strafrecht is schending van het briefgeheim een misdrijf:

"Hij die opzettelijk brieven of andere stukken, aan een post- of telegraafkantoor bezorgd of in een postbus gestoken, aan hun bestemming ontrekt, opent of beschadigt, wordt gestraft met een gevangenissstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie."

En uiteraard kan ze nu ook wel fluiten naar het ontoegankelijk maken van deze weblog. Zij smijt met sancties voor alles wat ik doe en haar niet zint, nou, dat kan ik ook.

Maar niet alles vandaag was negatief, want aan het einde van de middag kwam eindelijk de langverwachte conceptbrief van Marcel Martens binnen. Gelukkig alleen maar een concept, want er moet nog wel wat aan veranderd worden. Hij heeft me nu in elk geval wel tijd bespaard, want het duurde allemaal zo lang dat ik al van plan was om dit weekend zelf maar een concept op te stellen. Dat hoeft nu dus niet meer, zodat ik gewoon verder kan met m'n jaarafrekeningen.

Goedkope verkeersovertreding

Ook vandaag was weer een productieve dag, de laatste vijf maanden van 2007 zijn nu ook verwerkt. En ook vandaag is daarbij weer een van Sonja's twijfelachtige praktijken boven water gekomen: ze blijkt een boete van € 75 gehad te hebben die ze vervolgens betaald heeft door het bedrag van mijn rekening af te boeken! Sommige mensen schamen zich werkelijk nergens voor.

Vanmiddag belde, netjes op tijd, de bedrijfsarts. Ik heb 'm weer even bijgepraat, hij zal het allemaal in een verslag zetten en dat bewaren voor het geval het UWV over een paar maanden informatie wil hebben.

Condooms

Ik moet zeggen, als je elke dag een groot deel van de tijd redelijk ongestoord door kunt werken krijg je aardig wat gedaan. Inmiddels is de boekhouding bijgewerkt tot en met juli 2007. En daar ben ik me toch iets bij tegengekomen! Vooral iets wat één vraag oproept.

Stel je voor, je hebt een huwelijk dat druk bezig is op de klippen te lopen, een sexleven heb je niet meer. Dan ga je je administratie bijwerken en vindt daarbij twee kassabonnen van uitgaven die je partner heeft gedaan (aangezien ze allebei met haar pinpas zijn betaald). Op één dag heeft ze bij twee winkels condooms gekocht.

Wat moet je wederhelft met condooms als je een sexloos huwelijk hebt?

Zou het nou echt toeval zijn dat precies terwijl ik dit zit te typen, ABBA's echtscheidingsnummer "The Winner Takes It All" uit de speakers komt?

Even terug naar de baas

Het eindrapport van de Raad voor de Kinderbescherming is vrijwel identiek aan het conceptrapport, en dat maakte het uiteindelijk een stuk makkelijker om het rapport per e-mail bij de advocaat te krijgen. Gewoon, door alleen de gewijzigde pagina's plus de bijlagen door te sturen. Daar had m'n computer nog steeds moeite mee (hij is tien minuten bezig geweest om die e-mail verzonden te krijgen) maar het is nu wel gelukt. Nu maar afwachten tot Marcel z'n conceptbrief eens deze kant op stuurt.

Het toevoegen van de informatie uit die teruggevonden PayPal-account ging aanzienlijk sneller dan gedacht; van de acht maanden waren er maar drie waarin transacties hebben plaatsgevonden (en dan nog niet zo veel) dus ook dat is vanochtend nog afgerond.

Volgende uitdaging: eerst naar Jansen Taxi om m'n apenpakje en andere zooi in te leveren, en dan weer naar de Arbodienst. Een zinloze bezigheid want die doen toch niks behalve afwachten tot ze op 25 maart van me af zijn (denken ze), maar het UWV zal mij niet verwijten dat ik niet meegewerkt heb. Nou valt er ook weinig mee te werken aan een reïntegratietraject waarin geen enkele poging tot reïntegratie wordt ondernomen, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Maar als ik dadelijk werkloos ben, bij het UWV terechtkom en daar mijn kant van het verhaal vertel (inclusief bewijsmateriaal) gaat Wim Jansen helemaal niet blij zijn.

Bij Jansen Taxi was de ontvangst zoals verwacht: puur zakelijk, en vooral niet informeren hoe het met ging. Ik heb m'n spullen ingeleverd bij Mart, die ging vervolgens Wim bellen om te vragen of hij me nog wilde spreken. Terwijl hij daarmee bezig was ben ik even de kantine ingelopen om te zien of er nog wat in m'n postvak lag. M'n postvak bleek al opgedoekt te zijn. Wim hoefde mij niet te spreken, en dus "mocht ik verder". Goh, moet ik nou dankbaar zijn?

Het bezoek aan de Arbodienst heeft verder ook niks opgeleverd. Zodra m'n contract afloopt word ik "ziek uit dienst" gemeld bij het UWV en komt m'n inkomen voorlopig uit de Ziektewet. De bedrijfsarts gaat me donderdag bellen in het kader van het telefonisch spreekuur, en over zes weken is m'n volgende afspraak -- zij het dan dat ook die telefonisch zal gaan.

Shit en shit

Zo, dat was een productief dagje. Drie maanden aan achterstallige administratie weggewerkt (juni tot en met augustus 2006 om precies te zijn), om er vervolgens achter te komen dat ik een hele PayPal-account over het hoofd gezien heb en die dus nog moest toevoegen aan alle acht reeds dus-toch-niet-helemaal-afgewerkte maanden van 2006. Shit...

Ook maar weer eens geprobeerd om het eindrapport van de Raad voor de Kinderbescherming naar Marcel te mailen, maar het bestand is zo groot geworden (een slordige 8 MB) dat ik het niet verzonden krijg. Nog een keer shit...

Ik kom er wel...

Vanochtend ben ik maar eens op tijd opgestaan -- om 08:15 om precies te zijn (kan een minuutje of twee afwijken). Het plan was eigenlijk om na het ontbijt nog even af te wassen en dan op z'n laatst om 09:30 verder te gaan met de administratie (die de afgelopen dagen is blijven liggen). Traditiegetrouw ging ook die planning niet door.

Het ontbijten lukte nog, het afwassen ook, maar terwijl ik daarmee bezig was kwam Sylvia uit bed. Nadat die ook gegeten had vroeg ze of er vandaag nog wat gedaan moest worden, waarop ik antwoordde dat er alleen nog boodschappen gedaan moesten worden. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze zou redeneren "Jeroen heeft het ontbijt al gemaakt en afgewassen, en hij heeft nog een hoop te doen, dus zal ik wel even boodschappen gaan doen". Mooi niet dus, de reactie was dat WE dan het beste eerst boodschappen konden gaan doen.

Hoezo, we? Zoveel hadden we nou ook weer niet nodig. Maar goed, om de vrede te bewaren ben ik maar meegesjokt naar de Lidl. Waardoor ik uiteindelijk pas om 11:00 (met anderhalf uur vertraging) aan m'n eigen werk kon beginnen.

Ik ben wel productief geweest, in één dag tijd heb ik drie maanden aan achterstallige administratie weggewerkt. Daar heb ik alles bij elkaar dan wel zes uur voor nodig gehad. Het had ook in vijf uur gekunnen maar dat lukt nou eenmaal niet als je elk uur een paar keer van je werk gehouden wordt.

Ik kom er wel, het duurt alleen wat langer...

Da's dan nog eens € 250

Toen ik vanochtend m'n e-mail ophaalde bleek er weer eentje van Sonja tussen te zitten. Deze keer had ze iets te vertellen over Tom. Enerzijds is het natuurlijk positief dat het kennelijk toch bij haar begint door te dringen (zij het langzaam) dat ze mij op de hoogte moet houden van alles wat met Tom en Max te maken heeft. Anderzijds is het wel weer een overtreding van het contactverbod en dus is Sonja's schuld aan mij vanochtend weer met € 250 omhoog gegaan.

Het feit dat ze zich eindelijk eens houdt aan haar informatieplicht zou genoeg geweest zijn om die tweede overtreding door de vingers te zien, ware het niet dat ze in die e-mail één ding weer eens niet achterwege kon laten: bedreiging.

Ze had me dan wel "op de lijst gezet" voor informatie over Tom en Max (hetgeen suggereert dat er nog meer ontvangers zijn, al zou ik niet weten wie), maar als ik op Internet zou zetten wat ze over Tom te vertellen had zou ze me weer van de lijst gooien. Tja, en door die bedreiging kan ik haar overtreding van het contactverbod niet door de vingers zien. Da's dan € 250.

In de papieren post zat het eindrapport van de Raad voor de Kinderbescherming. Het advies is positief (althans, voor mij wel, zodra ze het het leest zal Sonja zoals bij haar gebruikelijk wel weer in razernij ontsteken en het vervolgens afreageren op Tom en Max): de Raad adviseert de Rechtbank om het verzoek om eenhoofdig ouderlijk gezag af te wijzen en na de begeleide omgang een reguliere omgangsregeling vast te stellen.

En wat bleek? Sonja heeft tegen de Raad nog een keer zitten liegen. In een e-mail aan haar advocaat (met cc: aan de Raad) beweert ze namelijk dat ik in het verleden betalingen in haar naam zou hebben uitgevoerd. Geen idee waar ze dat nou weer vandaan haalt, maar aangezien ze in diezelfde e-mail beweert dat ze het kan bewijzen wil ik die bewijzen wel eens zien. Sonja kennende zullen die "bewijzen" wel weer uitsluitend in haar fantasie bestaan.

Maar de ellende voor vandaag was nog niet compleet. Vanochtend zijn we even naar Lommel geweest om m'n apenpakje-van-de-baas op te halen, op de terugweg wilde Sylvia naar haar behandelaar bij de GGzE. Daar is ze vervolgens weggelopen. Omdat ze alsmaar niet thuiskwam ben ik rond 17:00 de politie maar weer gaan bellen. Dat ging nogal anders dan gisteren, want deze keer wilden ze niks vertellen omdat het om een meerderjarig persoon ging. De situatie uitleggen hielp niet, als ze op het bureau zat en problemen had moest ze mij maar bellen. Leuk geprobeerd, maar als ze al op het bureau zit dan zit ze in een cel, en de laatste keer dat ik dat ik die van binnen heb gezien zat er geen telefoon in en mocht je ook niet bellen.

Volgens de dienstdoende diender "zouden ze haar gaan zoeken". Juist ja.

De deur gaat even dicht

Het volk (lees: de Rechtbank, allerlei "hulp"instanties, Sonja en onze respectievelijke advocaten) gaan even hun zin krijgen: het Dagboek van een Huisman wordt tijdelijk ontoegankelijk. Persoonlijk zie ik het als een inbreuk op mijn vrijheid van menigsuiting en de persvrijheid, en dus hangen er wel wat voorwaarden aan.

De toegang wordt geblokkeerd zodra Marcel het definitieve voorstel naar Muurmans heeft gestuurd en ik mijn exemplaar ook ontvangen heb. Dat zal waarschijnlijk morgen worden, anders wordt het maandag. Daarna is het aan Frau Holten om haar goede wil te tonen. Sonja dient:

- alle aangiften bij de politie in te trekkken, zodanig dat Justitie alle zaken seponeert, en
- zich te onthouden van het doen van nieuwe aangiften, en
- volledige en onvoorwaardelijke medewerking te verlenen aan de omgangsregeling, en
- akkoord te gaan met co-ouderschap op papier.

Voor dit alles heeft ze de tijd tot volgende week vrijdag, als ze niet meewerkt wordt m'n weblog uiterlijk volgende week zaterdag (30 januari 2010) weer openbaar gemaakt. Bovendien heb ik dan nog een paar verrassingen voor haar waar ze zeer zeker niet blij mee gaat zijn.

En dan dient ze ook nog binnen twee weken de vordering te betalen die (als alles goed gaat) morgen bij Muurmans uit de fax komt schuiven.

Om 13:15 werd weer eens een nadeel van mobiele telefonie zichtbaar. Sinds iedereen zo'n apparaat heeft belt iedereen iedereen om wat dan ook te vertellen, of het op dat moment belangrijk is of niet. In dit geval belde Sylvia om te vertellen dat ze even op de Montessori was binnengelopen om te informeren bij welke juf Max in de klas zat (dat bleek juf Selma te zijn, en die twee kennen elkaar nog van de Aikido). Vervolgens kwam de vraag of ik al boodschappen had gehaald voor het eten vanavond. Dat had ik niet, ik was eigenlijk van plan om dat te doen op de terugweg van de hoorzitting vanmiddag (die van de Commissie voor de Politieklachten).

Dat was dus niet het goede antwoord, en dus heb ik maar weer gedaan wat alle mannen in zo'n geval schijnen te doen: m'n eigen werk laten vallen en eerst maar naar de supermarkt. Het enige voordeel was dat ik alleen was, en dan gaat het allemaal een stuk sneller. In twintig minuten, om precies te zijn.

Toch fijn als andere mensen er rekening mee houden dat je een hoop te doen hebt, ook al heeft die ander weinig of niks te doen.

En dan, vanmiddag om 15:15 uur, was het tijd voor de hoorzitting van de Commissie voor de Politieklachten. Tegenover mij aan tafel mevrouw Van Zelst (waarnemend voorzitter), geflankeerd door de commissieleden Van Overvelt en De Wit, plus nog een dame wiens naam ik vergeten ben en het typewerk mocht doen. Oh, en ik kreeg zowaar koffie. Maar dat is dan ook het enige positieve.

De indruk was dat ze net als de politie vooral bezig waren met bagatelliseren. Zo zou ik eigenlijk wel geweten hebben waar Tom en Max waren (want die waren immers bij hun moeder), het argument dat Sonja zich niet hield (en houdt) aan haar informatieplicht leek aan dovemansoren gericht. Het politiegeweld bij mijn aanhouding wegens vermeende vernieling moest gezien worden in het licht van wat eerder die ochtend op het parkeerterrein bij school voorgevallen was (het enige wat daar eigenlijk gebeurd is is dat Sonja hysterisch krijsend wegrende toen ze mij zag). En bij (v)echtscheiding zijn beide partijen schuld, dat Frau Holten telkens de politie belde kwam eigenlijk door mij, want ik had maar weg moeten blijven.

De politie zou al vaak "bemiddelend" hebben opgetreden, maar dan hebben de politie en de klachtencommissie toch een andere definitie van "bemiddelen" dan ik. Sonja met rust laten en mij wegsturen met de mededeling "oprotten anders ga je mee naar het bureau" is niet wat ik onder bemiddelen versta. Volgens mij hadden ze dan toch eigenlijk Sonja er op moeten wijzen dat ze zich aan de uitspraken van de Rechtbank heeft te houden, en hadden ze moeten zorgen dat ik m'n kinderen gewoon meekreeg zoals bij Voorlopige Voorziening vastgesteld.

Dan heb ik het ook nog even gehad over de klachtenprocedure op zich. Volgens die procedure wordt eerst een bemiddelingspoging gedaan door de klachtencoördinator die vervolgens een brief stuurt naar de klager. Als de bemiddeling niet geslaagd is gaat de zaak door naar de korpsleiding die er ook nog een keer over oordeelt. Echter, de brieven van de korpsleiding zijn identiek aan die van de klachtencoördinator (tot aan de datum en het kenmerk toe), het enige verschil zit 'm in de laatste alinea en de naam die eronder staat. Uit een e-mail die ook in het dossier zit blijkt echter dat na de klachtencoördinator niemand meer een oordeel geeft maar dezelfde brief gewoon nog een keer wordt uitgeprint. Mevrouw Van Zelst draaide zich in alle richtingen om dat te verklaren, maar gelukt is het haar niet.

Ze had al net zo veel succes met het uitleggen waarom de voorzitter van de klachtencommissie in diezelfde e-mail verklaart dat hij klachten niet in behandeling wil nemen omdat ik me een slachtofferrol aan zou meten en me niet zou houden aan de Voorlopige Voorzieningen. Ik meet me geen slachtofferrol aan, ik ben een slachtoffer, en het is niet ik maar Sonja die zich niet houdt aan de Voorlopige Voorzieningen. Maar de voorzitter vond het kennelijk niet nodig om door te vragen, net als de politie slikt ook die alle leugens van Sonja Holten als zoete koek.

Na mij waren Stef van der Eijnden en Esther Honing aan de beurt (dat zijn die twee smerissen die me bijna vermoord hebben omdat er een krasje op Sonja's auto zou zitten). Ik heb hen wel gezien, zij mij niet. Leo Verhoeven was verhinderd en is over een paar weken aan de beurt. Althans, volgens mevrouw Van Zelst zou de afhandeling normaal zes tot acht weken duren maar in dit geval worden het er tien.

Het zal wel weer een enkeltje doofpot worden...

Maar gelukkig is er Internet, het recht op vrijheid van meningsuiting en de Wet Openbaarheid van Bestuur. Het wordt even doorwerken maar binnenkort staan al mijn ervaringen met de Eindhovense politie ook online, die zijn dan terug te vinden op politie-eindhoven.blogspot.com. Die blog is nu nog geblokkeerd, zodra alles er op staat wordt-ie openbaar. Zodra dat het geval is zal ik het in m'n weblog vermelden.

Volgende ellende: toen ik terugkwam bleek Sylvia weg te zijn en was ze vertrokken zonder iets mee te nemen. Da's foute boel, en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. Daarop heb ik de politie maar weer eens gebeld. Die wilden eerst niks vertellen maar na enig aandringen kreeg ik toch te horen dat ze haar gevonden hadden. In de loop van de avond was ze weer terug.

Ambtenaren en advocaten

Vanochtend was het daklozen-inloopspreekuur van de Dienst Welzijn, Zorg en Inkomen (voorheen de Gemeentelijke Sociale Dienst, tot die ophield sociaal te zijn). Om 09:05 was ik binnen en werd m'n naam op de lijst gezet. Twee uur later was ik nog steeds niet aan de beurt en waren een hoop mensen die na mij binnenkwamen al wel binnengeroepen. Wat bleek? Een van die ambtenaren daar had op de lijst aangetekend dat ze me al binnengeroepen hadden!

Daarop was ik meteen als eerste aan de beurt om tien minuten later weer buiten te staan. Jawel, ook de Dienst WZI wil/kan mij niet helpen: volgens hen ben ik niet dakloos! Het blijkt dat je in Eindhoven pas als dakloze ingeschreven kunt worden als je minimaal twee weken achter elkaar elke nacht in de nachtopvang van NEOS geslapen hebt (à € 3,50 per nacht). Ik krijg dus via hen geen inschrijvingsadres in Eindhoven (noodzakelijk voor het krijgen van een WWB-uitkering).

Oftewel, de Dienst Welzijn, Zorg en Inkomen interesseert zich niet voor mijn Welzijn, verleent niet de noodzakelijke Zorg en helpt me ook niet aan een Inkomen. Voor dat laatste moest ik maar naar de overkant gaan, naar het kantoor van UWV Werkbedrijf (het voormalige CWI).

Dat heb ik dan maar gedaan, het was leerzaam. De dame aan de balie verkondigde dat ik zonder adres in Eindhoven geen uitkering kon krijgen en verwees door naar... jawel... het daklozenspreekuur aan de overkant. Ik heb 'r meteen maar even uit die droom geholpen, waarna een andere baliemedewerkster zich er mee bemoeide door op te merken dat je wel degelijk een uitkering kunt krijgen zolang je maar een postadres in Eindhoven hebt. Het baliepersoneel is dus niet helemaal bekend met de regels.

Weer een paar minuten later kreeg ik een gesprekje met een andere medewerkster die, na mijn verhaal aangehoord te hebben, doodleuk verkondigde dat ik geen WWB-uitkering kon krijgen. Die had dus niet geluisterd, want ik had haar net verteld dat ik over twee maanden m'n baan kwijt ben en dan een WW-uitkering wil. Haar ook maar even wakker gemaakt waarna de procedure op gang kwam. Een kwartier later (om 12:00) was er een groepsbijeenkomst voor mensen die een WW-uitkering aan willen vragen, dus ik kon meteen mee. Alleen nog even wat formulieren invullen.

Tip dus voor iedereen die naar het UWV Werkbedrijf gestuurd wordt: als je de eerste keer niet hoort wat je wilt horen, blijf dan elke dag terugkomen tot je een medewerk(st)er treft die je iets vertelt wat je wel wilt horen, want die ambtenaren daar zijn lang niet allemaal bekend met hun eigen regels.

Die bijeenkomst duurde drie kwartier en bestond uit een presentatie over de regels van de WW. Niet echt relevante informatie eigenlijk, want de aanvraag moet nog ingediend worden en dan is een verhaal over onder andere de sollicitatieplicht nog niet echt relevant. Maar goed, als dat de procedure is dan moet het maar. Het zou alleen wel aardig geweest zijn als ze er koffie bij gedaan hadden, want die had ik sinds m'n ontbijt niet meer gehad (ook bij het inloopspreekuur aan de overkant krijg je geen koffie).

Dan terug naar Sylvia, even eten, een bak koffie naar binnen werken en even bijkomen, en dan om 14:45 weer de deur uit voor m'n afspraak met Marcel Martens. Net voor vertrek belde nog een dame over een hoorzitting. Het was even onduidelijk welke hoorzitting precies (die van de politie of die van Welzijn Eindhoven) maar het bleek om die laatste te gaan. Donderdag 11 februari is de zitting.

Die bleek z'n conceptbrief nog niet af te hebben, morgenochtend krijgt-ie nog wat up-to-date informatie die er bij moet en dan ligt de conceptversie hopelijk morgenmiddag in m'n Inbox, zodat de definitieve versie nog voor het weekend de deur uit kan.

Waar het ook weer over ging: m'n weblog. Marcel begon er weer over dat ik die voorlopig maar moest sluiten. Het nut ontgaat me nog steeds, volgens mij wordt daar door Sonja alleen maar over gemekkerd omdat ze niet wil dat de waarheid openbaar gemaakt wordt.

Sonja heeft opnieuw schijt aan de Rechtbank

Het was al weer een week geleden dus ben ik vanochtend eerst maar eens m'n postbus gaan legen. Het loonde weer, allerlei mensen en instanties hadden weer aan mij gedacht.

Zo werd duidelijk waarom Bert van Summeren niet gebeld had (hij had de nieuwe afspraken per brief doorgegeven) en dat de Belastingdienst nu zelf graag uitstel wil. Ze hebben zo veel bezwaren ontvangen omtrent de Huur- en Zorgtoeslag dat ze die niet binnen de gestelde termijn afgehandeld zullen krijgen. Of ik er bezwaar tegen had als de termijn verlengd werd? Nee hoor, geen bezwaar, hoe langer ze er over doen hoe langer het duurt voordat ik weer geld die kant op moet schuiven.

M'n voorgevoel had me al gewaarschuwd dat ik vanochtend de post op moest halen aangezien ik vanmiddag een afspraak had met Marcel Martens. M'n voorgevoel had weer eens gelijk, er lag weer een dik pak papier van Marcel in de postbus. Waarna 's middags z'n secretaresse belde om de afspraak te verzetten naar morgen...

Muurmans blijkt bij Marcel geklaagd te hebben over mijn bezoekjes aan zijn kantoor, en zoals bij de vijand gebruikelijk werd de waarheid weer eens geweld aangedaan. Ik ben daar op kantoor rustig en vriendelijk (doch beslist) gebleven, Muurmans heeft er van gemaakt dat ik zijn secretariaat zou bedreigen. Regelrechte onzin, maar Muurmans neemt het wel vaker niet zo nauw met de waarheid. En al helemaal niet als een cliënte zijn rekening dan ook nog eens in nature betaalt.

Maar het wordt nog idioter. Omdat ik daar op kantoor geweest ben overweegt Sieg Heil Holten om aangifte te doen van bedreiging (huh?) en heeft de bitch ook nog besloten om haar medewerking aan de begeleide omgang op te schorten. Oftewel, Frau Holten laat opnieuw blijken dat ze schijt heeft aan uitspraken van de Rechtbank. Geen wonder dat ze zo blij is met eerst Ingrid van Galen en daarna Marnix Muurmans als advocaat: die vinden het ook de normaalste zaak van de wereld om uitspraken van de Rechtbank te negeren als het hun of hun cliënt beter uitkomt. Hopelijk worden ze dadelijk allebei de advocatuur uitgetrapt door de Orde van Advocaten.

Het lijkt me hoog tijd worden om Sonja Holten maar eens met gelijke munt terug te gaan betalen en haar er op te wijzen dat het straat- en contactverbod niet rechtsgeldig is. Eens kijken hoe snel ze vindt dat mensen zich aan gerechtelijke uitspraken dienen te houden als ik opeens voor haar neus sta.

Vanmiddag en vanavond ben ik dan ook nog bezig geweest met m'n reactie op het conceptrapport van de Raad voor de Kinderbescherming. Het is een wat langer verhaal geworden dan ik verwacht had, benieuwd wat ik er straks van terugzie in het definitieve rapport.

Doorwerken

Tot mijn verbazing werd ik vanochtend door Sylvia naar m'n computer gejaagd met de mededeling dat ik de hele dag boven moest blijven en flink wat achterstallige administratie af moest werken (om precies te zijn de laatste twee maanden van 2005 plus heel 2006). Het idee was goed en dus was ik kort na 10:00 al aan het werk. Helaas kwam ze me binnen een uur drie keer van m'n werk houden, dus dat schoot niet echt op.

Maar gelukkig ging het daarna beter, al ben ik niet zoveel opgeschoten als ik had gewild. Tot en met 2005 was het voornamelijk een kwestie van de al geboekte bedragen bij elkaar optellen, maar vanaf 2006 blijkt alleen mijn eigen boekhouding bijgehouden te zijn, die van het Sonja en het huishouden niet. En dus mag ik de komende weken doorbrengen met het overnemen van gegevens van bankafschriften en het doorspitten van eindeloze stapels kassabonnen.

Ik kom er wel, het duurt alleen wat langer...

Bijltjesdag

Januari is inmiddels al voor meer dan de helft voorbij, Kerstkaarten zullen nu wel niet meer komen, en dus was vandaag een mooie gelegenheid voor...

B I J L T J E S D A G

Veel mensen (waaronder ik) gebruiken een heel handig systeem om te bepalen wie je in december een kaartje moet sturen. Je maakt één keer een lijst met namen en adressen van de ontvangers, en vervolgens hou je elk jaar bij wie je een kaartje gestuurd hebt en van wie je er een gekregen hebt. Als je iemand twee jaar achter elkaar een kaartje hebt gestuurd en beide keren zelf geen kaartje van die persoon hebt gehad wordt-ie van de lijst geschrapt. Het begrip "kaartje" wordt hierbij overigens wel ruim geïnterpreteerd: het kan een echte kaart zijn, het kan een digitale kaart zijn, maar ook een SMS-je telt mee. Het is maar dat iemand laat zien dat-ie aan je gedacht heeft.

Aldus geschiedde, en het is een slachtpartij geworden: m'n Kerstkaartenlijstje voor december 2010 bestaat nog maar uit vier adressen, de rest is geschrapt. Op alle kaartjes heb ik m'n postadres gezet, alle ontvangers hebben m'n e-mailadres en m'n 06-nummer, dus niemand kan zich verschuilen achter "ik wist niet waar ik het heen moest sturen".

Naakt in de isoleercel

Sylvia is vanmiddag weer eens kwaad de deur uitgestormd. Nou gebeurt dat wel eens vaker, soms is ze dan na een half uurtje afkoelen weer terug en anders wordt ze door de politie wel ergens aangetroffen, wat meestal voorafgegaan wordt door een melding van vermissing.

Meestal verloopt de communicatie met de politie prima en krijg ik alle informatie: waar ze aangetroffen is, in welke toestand ze aangetroffen is, waar ze nu is en wat er gaat gebeuren. Maar om een of andere reden mocht dat vandaag niet. Toen ik rond 17:00 belde om te informeren of ze haar ergens gevonden hadden ging de dame aan de andere kant van de lijn even uitzoeken of ze haar inderdaad hadden. Vervolgens kwam ze terug met de mededeling dat ik me "geen zorgen hoefde te maken" en dat ik "te zijner tijd" wel geïnformeerd zou worden. Meer mocht ze niet zeggen. Waarom mocht ik nu opeens niet weten waar m'n vriendinneke was en hoe ze er aan toe was? Hadden we hier te maken met een kille dienstklopper zonder menselijke gevoelens, of was dit weer zo'n "laten we Jeroen nog eens het leven zuur maken" actie van de Eindhovense politie?

Waar het uiteindelijk op neer kwam: ze hebben haar gevonden, meegenomen naar het politiebureau, haar daar de cel ingesmeten, vervolgens de Crisisdienst van de GGzE gebeld en nadat die geweest waren hebben ze haar het bureau weer uitgezet. Geen jas aan, koud, stromende regen, zie maar dat je thuiskomt. De politie roept wel dat ze "dienstbaar" zijn maar haar even naar huis brengen viel duidelijk niet onder die "dienstbaarheid".

Uiteraard heeft de politie me niet meer "te zijner tijd geïnformeerd", het enige telefoontje wat ik gehad heb was van Sylvia, toen ze te voet onderweg naar huis was en inmiddels halverwege was. Ik ben haar maar even met de auto gaan halen.

Toen bleek ook hoe ze haar aangepakt hebben. Bij de aanhouding zijn ze zo hardhandig geweest dat ze er een gekneusde rechterhand aan over heeft gehouden, en op het bureau blijken ze haar anderhalf uur lang naakt in de isoleercel gezet te hebben! Het wordt verdomme steeds erger met dat gedrag van de Eindhovense politie. Nog even en we krijgen hier van die Amerikaanse toestanden, waarbij aanhoudingen alleen nog maar verricht worden met getrokken vuurwapens en er vervolgens gehandeld wordt volgens het principe "eerst schieten en dan pas vragen stellen".

Ik vind het schandalig! Als liefhebbende partner zit je je ongerust te maken, de politie neemt niet eens de moeite om zelf te bellen, en als je gaat informeren krijg je niks te horen. En vervolgens behandelen ze een slachtoffer ook nog eens als oud vuil! Ik denk dat ik maar eens bij de burgemeester (in zijn hoedanigheid als hoofd van de politie) ga informeren of dit normaal is.

Heden geen spreekuur

Hier in Eindhoven heeft een of ander instantie een inloopspreekuur voor dak- en thuislozen. Dat is ook letterlijk een spreekUUR, want dat is alleen op vrijdagochtend tussen 09:00 en 10:00. En dat dan voor ruim 900 dak- en thuislozen. Vanochtend ben ik er maar eens even heen geweest om te kijken of die wat voor me kunnen doen.

Niet dus. Geen onwil of zo, maar met ingang van vandaag is het spreekuur verplaatst naar woensdagochtend tussen 09:00 en 10:30. Woensdagochtend nog maar een keer terug dan.

Op de terugweg naar Sylvia heb ik eerst een tussenstop gemaakt op de Gildelaan 34 -- het kantoor van Muurmans & Heezemans Advocaten. Sonja is me tenslotte nog altijd € 250 verschuldigd wegens overtreding van het contactverbod en de betalingstermijn is al ruim verstreken. Achterlijk als die lui daar zijn weigerden ze te betalen. Muurmans zelf zat in bespreking, Heezemans (zie foto hieronder) niet en die deed dan ook maar datgene wat tegenwoordig ieder bedrijf en elke instantie doet als ze geconfronteerd worden met een "lastige" klant: hij belde de politie.

Om precies te zijn belde hij 112, maar aangezien dit geen geval was van "als elke seconde telt" heeft Heezemans dus feitelijk misbruik gemaakt van het alarmnummer. Na tien minuten verdween een van de huppelkutjes van de receptie (zie tweede foto) in het kantoor van Muurmans om een minuut later weer terug te komen. Even later ging mijn telefoon: de secretaresse van Marcel Martens, die had gehoord dat ik bij Muurmans op kantoor stond. Marcel was naar de Rechtbank, ze zou hem mij laten bellen zodra hij terug was op kantoor. Daarop ben ik vertrokken, de politie heb ik niet gezien maar tenzij er vandaag nog betaald wordt zien ze mij maandag weer terug. En dinsdag. En woensdag. Net zo lang tot ik m'n geld heb.




Over geld en advocaten gesproken: hoe zou Sonja de rekening van Muurmans betalen? Overmaken, of zou ze ook voor Muurmans met de benen wijd gaan? Ik bedoel maar, Sonja is er al lang achter dat ze op haar rug alles gedaan krijgt van instanties als de Gemeente Eindhoven, de politie en het Steunpunt Huiselijk Geweld, ze is er intussen ook achter dat het je carrière aanzienlijk bespoedigt als je wijdbeens gaat liggen voor je baas, dus zal ze dat bij Muurmans ook wel doen. Ik zou bijna medelijden krijgen met haar collega's -- niet dat Sonja voor hen niet plat gaat, maar die moeten er gewoon voor betalen. Volgens de laatste geruchten € 100 per keer.

Aangezien ik toch onderweg was ben ik ook nog maar even binnengelopen bij Welzijn Eindhoven aan de Dr. Cuyperslaan. De jongedame aan de balie was aan het bellen dus heb ik maar even een bakkie cappucino uit de automaat getrokken. Terwijl ik daar op stond te wachten verscheen een van de arrogante kwallen die ik daar al vaker gezien had, en uiteraard was het weer "oprotten of we bellen de politie". De politie heeft-ie nog wel gebeld maar tegelijkertijd ben ik weer vertrokken. Met achterlating van wat werk, wel te verstaan. M'n cappucino heb over de vloer gesmeten en het rek met folders dat bij de deur staat is tegen de grond gegaan.

De politie heb ik ook daar niet meer zien verschijnen, maar maandag zijn ze ook weer open. En dan maar afwachten hoe lang het duurt voordat er een smeris opduikt die verder denkt dat z'n neus (of z'n lul) lang is en op het verlichte idee komt iedereen een stuk beter af zou zijn als mijn probleem eens behoorlijk opgelost zou worden.

Nu kost het iedereen (GGzE, Welzijn Eindhoven, politie, woningcorporaties enzovoorts) een hoop tijd, geld, menskracht en ergernis. Dat zouden ze zich allemaal kunnen besparen als ze me een woning zouden geven. Maar helaas, dat zal niet gebeuren. De woorden "politie" en "intelligent" zijn contradicties, en de hulpverleners denken alleen maar in hokjes. Alles je niet perfect in één hokje past (omdat er meerdere hokjes nodig zijn) wordt je gewoon als oud vuil buitengezet en krijg je de politie op je dak. En als je dan héél véél geluk hebt wordt je door de Waffen-SS niet in elkaar geslagen. Maar dan moet je wel héél véél geluk hebben.

Enigszins tegen de verwachting in belde Marcel om 16:30 nog terug. Geheel voorspelbaar vond hij mijn acties bij Muurmans niet zo geslaagd. Gelukkig zit er nu eindelijk een beetje druk op de zaak: dinsdagmiddag hebben we weer een bijeenkomst en dan ligt het concept (waar ik al meer dan een maand op zit te wachten) klaar om doorgenomen en aangepast te worden.

Conceptrapport Kinderbescherming

Vanochtend had ik een afspraak met mevrouw Lavooy van de Raad voor de Kinderbescherming. Tijdens dat gesprek heb ik het conceptrapport ontvangen, en hoewel ik eigenlijk toch al wel wist wat het advies zou zijn was het toch reden voor vreugde: volgens de Raad is gezagswijziging niet in het belang van Tom en Max, het advies aan de Rechtbank is dan ook om het ouderlijk gezag te houden zoals het is.

Twee keer reden voor vreugde, eigenlijk. Eén keer omdat ik m'n ouderlijk gezag houd, en één keer (toegegeven, dit is een satanisch genoegen) omdat Sonja nu alweer haar zin niet heeft gekregen. Gna, gna, gna.

Ik heb nu een week om op het concept te reageren. Dat gaat ook nodig zijn want er staan nog wel wat feitelijke onjuistheden in. Uit het rapport blijkt ook dat Sonja al weer van alles aan het verzinnen is geweest om de omgang uit te stellen. Zo zou ze niet mee kunnen werken aan de begeleide omgang omdat ze "uitgeput" zou zijn, moeten eerst alle juridische zaken afgehandeld zijn, en moet omgang uitgesteld worden tot Tom onderzocht en behandeld is. Bitch.

Tom blijkt inmiddels aangemeld te zijn voor onderzoek maar staat nu op de wachtlijst. Dat heeft Frau Holten echter verzuimd aan mij mede te delen, en dus heeft ze opnieuw zowel haar wettelijke plicht als de gemaakte afspraken hierover aan haar laars gelapt. Doet het altijd leuk bij de Rechtbank...

Na het gesprek was het weer tijd voor een rondje ping-pong. Welzijn Eindhoven schuift m'n huisvestingsprobleem af op onder andere de Gemeente Eindhoven, daar ben ik dan maar eens gaan informeren. Die hebben uiteraard ook al geen woning voor me, maar echt blij was die jongedame aan de balie ook niet: Welzijn Eindhoven verwijst wel vaker cliënten door naar de Gemeente als ze huisvesting nodig hebben, maar dat mogen ze niet. De jongedame adviseerde om naar de GGD te gaan, misschien dat die iets zouden kunnen betekenen bij het verkrijgen van urgentie.

Door naar de GGD dan maar. Die verwees weer door naar de woningcorporaties; als ik daar een urgentieaanvraag indien kunnen ze de GGD eventueel verzoeken om een onderzoek naar de medische noodzaak. De dame daar begreep dat ik me een pingpongballetje voel.

Dan maar weer richting Sylvia, met onderweg een stop bij Marnix Muurmans om m'n € 250 op te halen. Die kreeg ik niet, volgens de jongedames aan de balie mogen ze eigenlijk niet eens met me praten en moet alles via mijn advocaat. Morgen maar eens kijken of ze wat coöperatiever zijn als ik weer aan de balie sta, maar dan wat minder vriendelijk.

Vanmiddag was het dan weer tijd voor wat correspondentie. Marcel Martens heb ik geïnformeerd over het heuglijke advies van de Raad voor de Kinderbescherming, en meteen maar het verzoek gedaan om bij de Rechtbank te informeren of ze de voortzetting van de zaak kunnen vervroegen. De behandeling staat nu nog op de rol voor medio april, maar aangezien de Raad haar onderzoek in rap tempo afgerond heeft kan het wat mij betreft ook wel eerder behandeld worden.

Verder is Wim Jansen (onder andere) medegedeeld dat hij z'n bedrijfseigendommen terugkrijgt zodra ik weer naar de Arbodienst ga.

Verhelderend

Het was al weer een weekje geleden dus ben ik vandaag m'n postbus maar eens leeg gaan maken. Het loonde: een dik pak papier van de Gemeente Eindhoven, twee brieven van Welzijn Eindhoven, een tandartsrekening van € 138,30 (de rekeningen doen meer pijn dan de behandelingen) en een grote envelop zonder afzender.

Dat pak papier van de Gemeente Eindhoven bleek het advies te zijn van de bezwaarcommissie. Die heeft geconcludeerd dat de motivatie van de Gemeente Eindhoven niet deugde, maar in plaats van te adviseren mij in het gelijk te stellen hebben ze het advies gegeven om mijn uitschrijving te handhaven en hun motivatie daarvoor even aan te passen.

Eén goed advies dus voor iedereen in Nederland die bij een gemeente aanklopt voor hulp omdat-ie op straat gezet is: lieg over je verblijfplaats. Of je nou tijdelijk op een camping in België verblijft of in je vakantievilla aan de Costa del Sol, lieg over je verblijfplaats. Hou gewoon stug vol dat je als dakloze door de stad zwerft. Niet dat je dan opeens een woning krijgt, maar je blijft wel geregistreerd als inwoner van Nederland en dus hou je tenminste nog je recht op een uitkering.

Door naar de post van Welzijn Eindhoven, in beide gevallen ondertekend door Maria Spijkers, Teammanager unit Jeugd en Gezin, Steunpunt Huiselijk Geweld, Welzijn Eindhoven, Beemdstraat 8 te Eindhoven. In de eerste brief deelt ze mede dat het SHG niks voor me kan betekenen en stelt ze voor de contacten met het SHG als beëindigd te beschouwen. In de tweede brief deelt ze mede dat ze het maar niks vinden dat ik toch nog een aantal keer m'n gezicht heb laten zien bij Welzijn Eindhoven, en wordt gesteld dat mij "met ingang van nu de toegang tot de panden en (parkeer-)terreinen van alle locaties van Welzijn Eindhoven ontzegd wordt". Uiteraard gevolgd door de opmerking dat ze anders de politie zullen bellen.

Nou ben ik allerminst onder de indruk, ze kunnen wel van alles beweren maar rechtsgeldig is het niet. Als ze me buiten willen houden zullen ze naar de rechter moeten. En dat stukje over "we bellen de politie"? Ach ja, wat zal ik daar nog van zeggen? Het verbaast me niks, kennelijk dient de politie tegenwoordig als uitsmijter bij alle instanties die hun verantwoordelijkheden willen ontlopen.

Dus, wat was mijn volgende halte? Juist, Welzijn Eindhoven aan de Beemdstraat. Daar lag die tweede brief ook al klaar, en dan wilden ze ook nog dat ik er voor zou tekenen. Mooi niet dus, het enige waar ik voor teken is de ontvangst van de sleutels van m'n vervangende woning. Daaraan wil het SHG echter niet meewerken en dus werd ik weer verzocht te vertrekken. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan, maar niet voordat ik bij een beker koffie die brief had staan lezen. Vervolgens werd ik opnieuw gesommeerd op te rotten en wilden ze nogmaals dat ik zou tekenen voor ontvangst van die brief, waarna ik naar buiten gelopen ben en m'n auto weer voor de deur geparkeerd heb.

De Waffen-SS had het kennelijk druk vanochtend, want pas een half uur later kwamen ze weer opdagen. De ene smeris deed z'n mond niet open, de andere herkende ik nog van vorige week donderdag en die werd niet gehinderd door enige mate van vriendelijkheid. Sterker nog, hij begon zelfs al te dreigen met het uitschrijven van een proces-verbaal omdat mijn auto zogenaamd "hinderlijk geparkeerd" stond. Die stond helemaal niet "hinderlijk geparkeerd" en dat heb ik 'm ook proberen uit te leggen, maar de enige reactie was: "ik ben opsporingsambtenaar, dus dat maak ik wel uit". Arrogante kwal.

Ook begon hij er nog over dat we vorige week afgesproken zouden hebben dat ik niet meer terug zou komen. Dat is open voor interpretatie en die afspraken zijn ook niet zwart op wit vastgelegd, dus wat mij betreft bestaat die afspraak niet. Welzijn Eindhoven komt afspraken niet na, Sonja Holten komt afspraken niet na, Sonja Holten veegt zelfs haar reet af met een uitspraak van de Rechtbank, en dat alles vinden ze prima bij de Waffen-SS, dus moeten ze nu ook niet zeuren.

Ik ben maar weer vertrokken, zonder proces-verbaal. Volgende keer m'n auto dus maar in een parkeervak zetten (of een paar straten verderop) en dan gewoon voor de deur op de grond gaan zitten.

Maar ik ben nog niet klaar over de politie. Die grote envelop zonder afzender bleek namelijk afkomstig van de politie en bevatte documenten omtrent het onderzoek dat de Commissie voor de Politieklachten momenteel doet plus een uitnodiging voor de hoorzitting. En er staat me toch interessant materiaal in dat pak papier!

Ten eerste blijkt Sonja weer eens flink overdreven te hebben; nu heet het al dat ik haar "vele malen met de dood bedreigd" zou hebben en herhaaldelijk geprobeerd zou hebben haar "iets aan te doen", en is ze aan komen zetten met gezwam over "ik ben bang dat Jeroen mijn kinderen wat aan doet". Letterlijk staat er in het politierapport: "In het ergste geval zou het hun dood kunnen worden".

Klein detail: per 25 augustus 2009 ben ik gescheiden, die verklaring is opgenomen op 23 oktober 2009 (dus twee maanden later) maar Sonja noemt zich in haar handtekening nog steeds "Van Baardwijk-Holten".

Dat woordje "van" blijft trouwens een erg moeilijk woord, door het hele pak papier heen word ik vrijwel zonder uitzondering aangeduid als "Baardwijk" in plaats van als "van Baardwijk".

Ten tweede: de verklaringen van de beide agenten die mij op 22 juli 2009 met grof geweld hebben opgepakt omdat ik Sonja's leaseauto vernield zou hebben. Uiteraard wassen die twee hun handen in onschuld. Klein detail hierbij is dat ze allebei verklaren dat ze me eerder die ochtend niet gezien hebben in de buurt van Sonja's auto, en er in een ander verslag staat dat ze me daar hebben aangesproken.

Ten derde iets wat Leo Verhoeven alsmaar blijft weigeren mede te delen: de namen van de betrokken agenten. Bij die twee bovengenoemde blijkt het te gaan om hoofdagent SFGA (Stef) van der Eijnden (BZO80629) en hoofdagente EJGM (Esther) Honing (BZO81683).

Bij dat incident hebben ze het trouwens wel druk gehad: zes smerissen plus later een Hulpofficier van Justitie (ene JJHM (John) Spork). Eén koppeltje dat eerst naar het parkeerterrein reed waar Sonja's auto stond, die zijn vervolgens afgelost door een ander koppeltje en zelf naar de Brederolaan gereden, plus nog een koppeltje dat naar de Maria van Bourgondiëlaan is gereden omdat Max daar in de opvang zat en Sonja dacht dat ik daar misschien wel heen zou gaan.

In het politierapport staat overigens nog een interessante passage, die naar mijn idee nog eens duidelijk maakt dat de politie er alles aan gelegen is om mij het leven zuur te maken. In het rapport staat letterlijk te lezen: "Buurtbrigadier Kleuskens gaf door dat wanneer we ook maar een kleine aanleiding hebben om hem aan te kunnen houden dat dan ook te doen". Typisch gedrag voor de Eindhovense Waffen-SS: niet op zoek gaan naar een fatsoenlijke en structurele oplossing, maar gewoon alles lekker laten escaleren zodat ze er dadelijk weer naar hartelust en ongestraft op los kunnen meppen. Sonja Holten zal ze dan ongetwijfeld weer met haar benen wijd gaan bedanken.

Elders in het pak papier bleek een brief te zitten van de politie aan Sonja met de mededeling dat politie en justitie geen verdere actie zullen ondernemen ten aanzien van die vermeende vernieling. Tja, als je hele bewijsvoering bestaat uit de verklaring van een psychisch zwaar gestoorde vrouw die bij het minste of geringste volledig hysterisch wordt, dan maak je bij de rechter natuurlijk geen schijn van kans.

Rest in die zaak nog één mysterie. Volgens het rapport zou er een getuige zijn, ene C. Tan (vrouw) maar ik heb geen flauw idee wie dat zou moeten zijn. Nou is Tan een redelijk veel voorkomende achternaam, dus als je verder alleen weet dat ze op 4 maart 1981 in Venlo geboren is wordt het lastig Googlen.

Dan komt in het pak papier ook nog een vermeende bedreiging van Sonja en haar toenmalige advocate Ingrid van Galen aan bod. Sonja heeft aangifte gedaan, Ingrid niet. Die laatste is kennelijk zo bang dat ze geen aangifte durft te doen, geen getuigenverklaring af wilde leggen, in het geheel geen commentaar wilde leveren, en verzocht om haar naam helemaal uit het dossier te houden.

Sorry Ingrid, dat gaat niet lukken.

Verder in het dossier nog een e-mail van ene Marijke Nooijen (BZO60137) aan Rob Lingeman (BZO10254), Leo Verhoeven (BZO20155) en Nelly Romen-Scheeren (BZO24079). Interessant leesvoer, al zeg ik het zelf. Zo valt er in te lezen dat de voorzitter van de klachtencommissie geen klachten van mij in behandeling wil nemen omdat ik "steeds de slachtofferrol" zou spelen.

Bij een klacht krijg je eigenlijk eerst een beslissing welke vervolgens nog aan de korpsbeheerder wordt voorgelegd, maar ik heb al sinds m'n eerste klacht het vermoeden dat het een wassen neus is. En jawel, dat wordt in deze e-mail ook nog eens bevestigd met het verzoek om de klachten af te handelen en direct ook het oordeel van de korpsbeheerder voor te bereiden waarna die het alleen nog maar hoeft te tekenen. Oftewel, een klacht wordt na een eerste afhandeling helemaal niet ter beoordeling doorgestuurd naar de korpsbeheerder.

De e-mail maakt ook nog eens duidelijk hoe belangrijk ze het bij de Eindhovense politie vinden om klachten goed en fatsoenlijk af te handelen. Letterlijke tekst: "Helaas is het niet anders, hoop dat het lukt om de klachten af te werken met zo min mogelijk inspanning".

En dan te bedenken dat we met z'n allen een hoop belasting betalen om dit soort incompetent uitschot aan het werk te houden...

Geld, geld, geld

Afgelopen weekend heb ik ook de jaarafrekening over 2004 afgewikkeld. Gisteren had ik wel even wat anders aan m'n hoofd, maar vandaag moest dit heuglijke nieuws toch even naar Marcel Martens gemaild worden. Met alles erop en eraan bedraagt de vordering momenteel € 47.283,37.

Verder gegaan met de administratie over 2005, en dat blijkt al een wat gecompliceerder verhaal te worden. In april 2005 ben ik begonnen met Toy Imperium (m'n speelgoedhandeltje op eBay) en de administratie daarvan moet ook in de afrekening verwerkt worden. Eigenlijk was dat niet de bedoeling, maar aangezien Sonja blijft eisen dat zij ook haar deel krijgt (ook al heeft ze er nog geen cent en geen minuut aan besteed) krijgt ze voor deze ene keer haar zin. Misschien dat ze dan zelf ook eens een keer wat toegeeflijker wordt.

Aangezien ik toch met geld bezig was heb ik ook nog maar even een herinnering gestuurd naar Marnix Muurmans (Sonja's advocaat). Ik heb op Sonja nog een vordering van € 250 wegens overtreding van het contactverbod, die zou uiterlijk vandaag betaald moeten zijn maar tot nog toe is er niks binnen gekomen. Dus heeft Muurmans nu te horen gekregen dat ik uiterlijk morgen het geld op m'n rekening wil hebben, zorgt hij er niet voor dan worden Sonja en hij hoofdelijk aansprakelijk gesteld en ga ik over tot maatregelen. Zo nodig neem ik eigendommen van hem, zijn kantoor of Sonja in beslag om ze te verkopen.

M'n dagelijkse bezoekje aan het Steunpunt Huiselijk Geweld is er vandaag bij ingeschoten, maar om ze toch even aan me te herinneren heb ik ze via het contactformulier op hun website een berichtje gestuurd met de welluidende tekst:

"Ga ik als slachtoffer van huiselijk geweld nog hulp krijgen, of moet ik daarvoor net als de dader (Sonja Holten, Brederolaan 94) eerst met een case manager (in haar geval Pieter Verstappen) naar bed?"

Benieuwd of ze reageren...

Een eind aan de pijn

Gelukkig, het weekend is voorbij dus kon ik vanochtend een afspraak maken bij de tandarts. Daar kon ik vanmiddag om 14:45 terecht. De oorzaak was binnen een paar minuten gevonden: een acute ontsteking. Vervolgens was ook heel snel duidelijk dat er maar één mogelijkheid meer was om van die gigantische pijn af te komen.

Euthanasie.

Oké, goed dan, er was nog een tweede mogelijkheid:

Een wortelkanaalbehandeling. Oh shit. :-(

Maar goed, wat moet dat moet, een half uur later stond ik weer buiten, als het goed is zonder resten van de ontsteking, en met een noodvulling die later nog vervangen moet worden. Daarmee wordt me in elk geval wel een rit bespaard, begin maart moet ik toch terug van controle en dan wordt het meteen afgehandeld.

Zodra de verdoving uitgewerkt is weet ik of het probleem nu echt opgelost is. Het is te hopen, want zo'n pijn die begint bij je kaak en zich dan omhoogwerkt via je oor naar je slaap is bepaald niet bevorderlijk voor je productiviteit.

Die ontsteking heeft er helaas ook voor gezorgd dat mijn actie bij Welzijn Eindhoven vanavond niet doorging. Maar ach, volgende week maandagavond zijn ze ook open.

Politieblog

Dat de Eindhovense politie m'n weblog volgt wist ik al, maar nu zijn ze nog een stapje verder gegaan. Afgelopen week kreeg ik een berichtje dat ze kennelijk m'n voorbeeld maar zijn gaan volgen: de beide politiechefs hier in Eindhoven (Geert Jansen en Gerard Goossens) zijn ook gaan bloggen. Op http://politieeindhoven.blogspot.com schrijven ze wekelijks een artikel.


Mooi toch? Die weblog ga ik uitaard volgen, en waar nodig ga ik er ook op reageren. Maar het wordt nog mooier (van mijn standpunt gezien in elk geval wel). De subdomeinnaam "politieeindhoven" bestaat namelijk uit twee woorden ("politie" en "eindhoven") en dus zullen er gegarandeerd mensen zijn die de URL in gaan typen en dan een streepje tussen die twee woorden zetten. Oftewel, dan typen ze in "http://politie-eindhoven.blogspot.com". Helaas voor de heren korpschefs en hun ondergeschikten hebben ze daar zelf niet aan gedacht en dus ook die naam niet geregistreerd.

Eén keer raden wie het dan zelf maar geregistreerd heeft.

Juist. Een deel van de bezoekers gaat dus terechtkomen op een ander weblog dan ze eigenlijk van plan waren. Die weblog gaat ook over de Eindhovense politie, maar daar zal iets heel anders op staan de "kijk eens hoe geweldig goed wij zijn" propaganda van de Eindhovense politie...

Pijn is niet fijn

Het lijkt erop dat al dat gesleutel aan m'n gebit het afgelopen jaar geen onverdeeld positief effect heeft gehad. Goed, een rekening van ruim € 800 vind ik niet bijster positief, het feit dat het VGZ er vervolgens maar ergens tussen de € 30 en € 40 van vergoedt vind ik al helemaal niet positief (zeker niet als je zo'n € 112 per maand kwijt bent aan die verzekering). Maar nu is het nog veel erger: pijn in m'n kaak, om precies te zijn linksonder. En niet zo'n beetje pijn ook.

Afgelopen nacht heb ik helemaal niet geslapen, pas tegen de ochtend viel ik eindelijk in slaap om vervolgens rond 11:00 wakker te worden. Ik vreet Paracematol alsof het snoepjes zijn, maar echt heel veel helpen doet het niet.

Oh wat zal ik blij zijn als ik maandag naar de tandarts kan.

Een beetje menselijkheid

Aangezien Marcel Martens nog altijd niets van zich heeft laten horen heb ik 'm vanochtend geprobeerd te bellen. Volgens z'n secretaresse zat hij in bespreking maar ze zou hem doorgeven dat hij mij terug moest bellen.

Vanmiddag had ik weer een (reguliere) afspraak bij de GGzE, en dankzij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen was er genoeg om over te praten. Voor de afwisseling is niet meteen een nieuwe afspraak ingepland, dinsdag belt Bert mij terug om een afspraak te maken voor een gesprek met hem en mevrouw Baaijens (m'n psychiater) om te bekijken hoe mijn huidige strategie verbeterd kan worden. Daarnaast krijg ik ook nog een brief van ze voor de urgentiecommissie.

Welzijn Eindhoven heb ik voor vandaag even met rust gelaten (maar maandag zijn ze weer aan de beurt), in plaats daarvan heb ik me maar eens gemeld bij een andere instantie: Bureau Slachtofferhulp. Die dame kwam natuurlijk ook met de inmiddels gebruikelijke opvangmogelijkheden (NEOS, Leger des Heils, woonhotel) maar het enige waar ik ook inderdaad wat mee kan is de suggestie van begeleid wonen. Dat moet ook weer via de GGzE geregeld worden, dus daar gaan we het volgende week eens over hebben. Ik weet intussen dat ook Bert m'n weblog leest, dus als het een beetje meezit heeft hij bij het gesprek volgende week al wat voorbereidend werk verricht. (Hint, hint).

Bureau Slachtofferhulp had natuurlijk ook geen woning voor me, maar het was warm binnen, ik kon m'n verhaal weer even kwijt, het heeft in elk geval één nuttige suggestie opgeleverd, en voor vertrek kon ik nog even naar het toilet. Het was wel een schat van een mens: toen ik weer terug de kou in ging kreeg ik zelfs nog een beker warme chocolademelk mee voor onderweg.

Kijk, en dat is nou precies wat slachtoffers nodig hebben naast alle praktische hulpverlening: een beetje menselijkheid. Geen idee meer hoe die dame heette, maar ik denk dat veel hulpverleners nog wat haar zouden kunnen leren.

Tijdens dat gesprek belde Sylvia met de vraag of Marcel mij al gebeld had. Dat had hij nog niet, waarop ze vertelde dat zij ook nog een keer gebeld had met de mededeling dat alles op het punt stond heel erg fout te gaan en hij dus absoluut vandaag nog terug moest bellen.

En zowaar, om 17:35 belde hij nog terug. Ook bij hem blijkt het leven niet altijd mee te zitten, volgende week praten we verder.

Dringend advies voor slachtoffers

Vanochtend ben ik zowaar op tijd opgestaan (dat wil zeggen, zo rond 08:15) om na het ontbijt meteen aan de slag te gaan. Er moest vanochtend nog het een en ander gedaan worden, want om 13:00 moest ik weer op pad voor Operatie Domus. Daarover zometeen meer.

Mr. Van de Ven (m'n advocaat in de zaak tegen Jansen Taxi) is weer verblijd met een brief, want het lijkt erop dat Wim Jansen z'n afspraken weer eens niet nakomt. Tegen dat ik daar mee klaar was kwam er een mailtje van mevrouw Lavooy (Raad voor de Kinderbescherming) met een nieuw concept en het verzoek er voor volgende week dinsdag op te reageren. Daarna is weer een overleg, en vervolgens mag ik dan weer bij haar op de koffie.

Drie kwartier voor vertrek kwam er zowaar een reactie vanuit de burelen van het Eindhovens Dagblad. Iemand daar wilde mijn verhaal toch wel eens aanhoren, wat dan mogelijk zou kunnen leiden tot een verhaal in de krant. Kijk, dat moet ik hebben: aandacht voor mijn ellende in de media. Vlak voor ik de deur uitging heb ik 'm geprobeerd te bellen, volgens een collega was hij net gaan pauzeren, ze zou 'm terug laten bellen.

En dan: op naar de Beemdstraat -- met een omweg via de postbus.

14:00 Aankomst bij Welzijn Eindhoven aan de Beemdstraat. Aan de balie medegedeeld dat ik de sleutels van m'n nieuwe woning op kwam halen, wat uiteraard weer niet begrepen werd en dus weer een uitleg vergde. De medewerker (ene Bart) beweerde dat Welzijn Eindhoven geen woningen heeft en ze "dus" ook niks voor me kunnen doen, liep vervolgens even weg om te informeren of iemand mij zou kunnen helpen, kwam vervolgens in opdracht van mevrouw Spijkers (de Team Manager Huiselijk Geweld) nog een keer vertellen dat het SHG mij niet gaat helpen. De brief die ze zou sturen was trouwens nog steeds niet binnen, en Karin Borghouts (de nieuwe case manager) blijkt per 1 januari 2010 vertrokken te zijn. Het slot van het liedje was dat ik verzocht werd het pand te verlaten.

14:25 Het pand heb ik verlaten, om vervolgens m'n auto uit het parkeervak te halen en weer voor de deur neer te zetten.

14:40 En jawel, wat komt daar de hoek omgereden? De politie. Voor de afwisseling was ik nu eerst aan de beurt, voor de tigste keer het verhaal uitgelegd, maar zoals altijd hielp het geen zier. Volgens de dienders moest ik maar ergens een kamer huren. Leuk gevonden, maar met mijn psychische problemen gaat het delen van een huis met een kudde andere bewoners mijn problemen alleen maar verergeren, om te kunnen herstellen heb ik rust nodig.

15:00 De dienders gaan even binnen een babbeltje maken, om tien minuten later weer terug te komen.

15:10 Het verloop kan de lezer intussen natuurlijk wel dromen, maar toch nog maar een keer: voor hulp ben ik bij het SHG aan het verkeerde adres want die hebben geen bos sleutels van woningen, ik moet maar naar de woningcorporaties gaan. En nou wegwezen en nooit meer terugkomen.

15:20 Vertrek bij Welzijn Eindhoven, en braaf zoals door de politie opgedragen naar het kantoor van Woonbedrijf.

15:30 Aan de balie bij Woonbedrijf staat een zeer charmante jongedame die later Els blijkt te heten, ze kijkt uiteraard ook verbaasd als ik zeg dat ik de sleutels op kom halen maar gaat vervolgens toch even aan tafel zitten om het probleem te bespreken. Woonbedrijf kan me geen woning geven (goh, waar heb ik dat meer gehoord?), het advies is om toch urgentie aan te vragen en alle shit op papier aan de aanvraag toe te voegen. Plus het advies om naar Welzijn Eindhoven te gaan, want dat is de aangewezen instantie die mij zou moeten helpen.

Slim is ze elk geval wel: puur gebaseerd op de hele korte versie van m'n verhaal wist ze precies in te schatten hoe Frau Holten in elkaar zit. Ik heb zo'n vermoeden dat Els psychologie heeft gestudeerd. Dat, of ze is een natuurtalent en zou bij de GGzE moeten gaan werken.

16:00 Weer buiten, en net als ik wegrij komt uit de volgende oprit (die van het politiebureau) een surveillancewagen die net als ik linksaf de Dr. Cuyperslaan op wil. Inderdaad, de weg waaraan de vestiging van Welzijn Eindhoven ligt waar ik gisteren in het portiek heb gezeten. Dat gaf natuurlijk mooi de gelegenheid om er achter te komen of het wel of geen toeval was dat de politie dezelfde kant op wilde. Vlak voor de vestiging van Welzijn Eindhoven ben ik de ventweg opgereden, de dienders gingen rechtdoor. Gewoon stom toeval dus.

Nog wat later werd ik teruggebeld door die journalist van het Eindhovens Dagblad. Na het nodige heen en weer gepraat wist hij te vertellen dat er op het moment even geen artikel van zou komen, maar hij wilde wel graag op de hoogte gehouden worden van toekomstige acties, en misschien dat een en ander later in een wat groter verband tot een artikel gaat leiden.

Volgens het Woonbedrijf moet ik voor hulp bij Welzijn Eindhoven zijn, de vestiging op de Dr. Cuyperslaan is donderdagavond van 18:00 tot 21:00 open, en dus stond ik daar om 18:15 samen met Sylvia aan de deur. Binnen opnieuw verteld dat ik de sleutels op kwam halen, het vrouwmens aan de balie kende mij nog niet maar toen ze m'n naam hoorde wist ze meteen wie ik was. Haar collega sommeerde me vervolgens het pand te verlaten, maar aangezien ik geen dak boven m'n hoofd heb en het buiten koud was heb ik dat geweigerd. Waarop ze de politie maar weer gebeld hebben.

Die kwam een kwartiertje later, en met name het oudere exemplaar blonk uit door arrogantie. Ik heb geprobeerd om 'm duidelijk te maken wat er aan de hand is, en op luide toon want intussen was ik compleet over de rooie, maar het enige wat die kwal deed was me aanstaren. Hij zei niks, bewoog niet, hij knipperde niet eens met z'n ogen. Nou spraken die ogen toch al boekdelen; het interesseerde hem allemaal geen ruk en de minachting droop er vanaf. Vervolgens werd ik nogmaals gecommandeerd om op te rotten, daarop ben ik woedend het gebouw uitgestampt en te voet alvast richting de Brederolaan gegaan.

Waarop het allemaal nog erger werd. Sylvia kwam er achteraan met mijn auto, even later gevolgd door de politie. Die lieten mij in eerste instantie lopen, eerst moest Sylvia aan de kant. Even lekker een rondje intimidatie, tenslotte een van de handelsmerken van de Eindhovense Waffen-SS. Sylvia had haar rijbewijs niet bij en dus begonnen ze te zeiken over invordering. Stelletje Nazihufters. Vervolgens kwamen ze achter mij aan en werd ik aangehouden.

Waarom? Omdat ik volgens die politiehufter nog een aantal boetes open had staan en nog een aantal dagen moest zitten. Ik wist nergens van, ik heb nog nooit van m'n leven een boete gehad dus openstaande boetes kan ik niet hebben, en tot op heden ben ik ook nergens voor veroordeeld dus hoef ik ook niet de cel in. Waarna bleek dat ze de verkeerde Van Baardwijk te pakken hadden en me lieten gaan. Dat wil zeggen, Sylvia mocht alsnog naar huis rijden en moest mij meenemen, en tot op het einde van de Dr. Cuyperslaan is de Waffen-SS achter ons aan gereden.

Thuisgekomen vonden we het tijd om de crisisdienst van de GGzE maar eens in te schakelen. Dat kostte een hoop moeite, maar uiteindelijk kon ik om 20:30 terecht bij de Huisartsenpost van het Catharinaziekenhuis, waar ik een afspraak had bij de dienstdoende crisismedewerker, ene Lucas. Dat hielp ook niet veel want zowel hij als de psychiater lieten me geregeld niet uitpraten.

Dan maar weer terug, nog even eten en dan naar bed. Morgen gaat de strijd weer verder.

Officieel weet ik overigens nog steeds niet waarom het SHG me niet wil helpen, en ga ik dus ook officieel uit van veronderstelling dat die weigering gebaseerd is op het feit dat de dader een sexuele relatie heeft met de case manager. Sylvia heeft vanavond echter gehoord dat ze me niet willen helpen vanwege m'n gedrag. Dat zal dan wel te maken hebben met de emoties die boven kwamen tijdens dat gesprek van 21 juli 2009 met Sonja "Sieg Heil" Holten en Pieter "Ik loop m'n lul achterna" Verstappen.

Dringend advies dus voor alle slachtoffers van huiselijk geweld of andere ellende die bij Welzijn Eindhoven aankloppen voor hulp: als je daar heen gaat zorg dan dat je flink onder de kalmeringsmiddelen zit en toon vooral geen enkele emotie. Wees ten allen tijde vriendelijk, formeel en beleefd, want zodra je ook maar een spoortje van emotie laat zien trappen ze je buiten en weigeren ze je nog langer te helpen.

Operatie Domus

Ik heb al meer dan een maand last van spierpijn in m'n schouders en armen, vandaag ben ik er maar eens even mee naar de huisarts gegaan. Diagnose: gekneusde spieren. En dat is niet grappig, want het enige wat daar tegen helpt is je spieren veel bewegen en voor de rest afwachten, want dit zou nog wel eens een aantal weken kunnen duren. Geen medicijnen, gekneusde spieren moeten zichzelf herstellen.

Zoals al eerder opgemerkt krijg je bij instanties alleen maar iets gedaan als je ze niet de kans geeft om je te vergeten. Vandaag is Welzijn Eindhoven weer eens aan me herinnerd. Vandaag nog een bescheiden actie, en daarna is het een kwestie van volhouden en zorgen dat alle hulpverleners zo gefrustreerd raken dat ze alles aan de kant zetten om mijn problemen op te lossen. Welkom bij de start van het Operatie Domus.

Het verloop in vogelvlucht:

14:30 Met de auto gearriveerd bij Welzijn Eindhoven op de Beemdstraat. Een klein stukje doorgereden, auto geparkeerd om affiches op de autoruiten te plakken, en vervolgens m'n auto recht tegenover de ingang geparkeerd, zodanig dat er nog auto's konden passeren tussen de ingang en mijn auto.

Teksten dus die niks aan duidelijkheid te wensen overlaten.

15:00 Auto verplaatst naar recht voor de deur, autoverkeer kan aan de andere kant passeren. Binnen zit iemand naar me te kijken terwijl ze aan het telefoneren is. Ik heb al zo'n vermoeden welke instantie aan de andere kant van de lijn zit.

15:15 En jawel, de politie arriveert. De beide agenten gaan eerst even binnen een praatje maken en willen vervolgens mij spreken. De uitleg waarom ik daar sta is aan dovemansoren gericht, ik moet maar een kamer of een studio huren of anders in m'n caravan blijven zitten en van daaruit proberen een woning te vinden. De dienders zijn duidelijk niet bekend met de plaatselijke woningmarkt. Wat ze echter wel wisten te vertellen was dat, volgens de medewerkers binnen, het Steunpunt Huiselijk Geweld mij niet WIL helpen. Volgens de politie kunnen ze me ook niet helpen, volgens mij kunnen ze dat wel degelijk. Ook zorgwekkend: toen ik tegen de agenten zei dat je als slachtoffer van huiselijk geweld niet bij het SHG moet zijn voor hulp antwoordden ze bevestigend. Geweldig, zelfs de politie weet dus al dat het SHG niet functioneert. En vervolgens werd ik gesommeerd te vertrekken. Voorlopig ga ik nog even voor het geweldloos protest dus ben ik maar vertrokken. Inmiddels was het 15:30 geworden.

16:00 Na een korte tussenstop om m'n affiches beter vast te plakken eindigt de rit bij... Welzijn Eindhoven. Nu is de vestiging aan de Dr. Cuyperslaan aan de beurt. Die gaan om 15:00 dicht, ik plak twee affiches op de muur en ga in een hoekje bij de deur zitten. Na een kwartiertje komt een medewerkster naar buiten en vraagt of het goed gaat. Het standaard antwoord ("37") levert een niet-begrijpende blik op. Heel simpel: domme vraag, dom antwoord. Als het goed met me zou gaan zat ik daar buiten niet kou te lijden. Nog maar een keer de situatie uitgelegd, waarop ze terug naar binnen gaat met de opmerking dat ze gaan kijken of ze iets voor me kunnen doen. Waarbij ze wel zo asociaal is om mij buiten te laten zitten, in plaats van me even binnen te laten waar het warm is en ik even een bak koffie kan pakken. Dat geeft dus al te denken over hun "oplossing".

16:30 Het zal niemand meer verbazen, ze hebben geen oplossing gezocht voor mijn probleem maar voor hun probleem. De politie arriveert weer. Hetzelfde verhaal nog een keer, en vervolgens wordt bevolen dat ik in m'n auto moet gaan zitten want "rondhangen in een portiek" mag in Eindhoven niet. Ik hoef nog net geen dankjewel te zeggen voor het feit dat ik wegkom zonder een bekeuring voor het "rondhangen in een portiek". Een van de dienders merkt nog op dat er in Eindhoven nou eenmaal onvoldoende woningen zijn. Als ik langs 'm af kijk naar de flatgebouwen aan de overkant zie ik diverse flats leeg staan...

17:20 Ik ben wel in m'n auto gaan zitten, maar die is maar een paar meter verplaatst. Een paar meter naar achteren om precies te zijn, om 'm recht voor de ingang te zetten. Het helpt allemaal niet, dan maar weer verder. Volgende halte is de crisisdienst van de GGzE. Ook daar heb ik een tijdje in m'n auto gezeten maar ook daar gebeurde verder niks. Na een half uur is het einde oefening.

Morgen de tweede ronde. Ik had de eerste ronde al aangekondigd bij de stadsredactie van het Eindhovens Dagblad en de redactie van Hart van Nederland, maar twee uur vantevoren was misschien wel erg kort dag. Die hebben vanavond dus nog een mailtje gekregen dat ze morgen in de herkansing mogen. Als je aandacht wil voor je probleem heb je nou eenmaal maar twee mogelijkheden: of grof geweld gebruiken, of zorgen dat je verhaal de aandacht trekt van de media. Er is tenslotte niets waar niet-functionerende instanties een grotere hekel aan hebben dan aan negatieve publiciteit.

Geen steun van het Steunpunt Huiselijk Geweld

Vanochtend eerst maar eens m'n auto opgehaald. Om 10:30 was ik weer eens € 320 lichter, en het duurt nog anderhalve week voor ik m'n loon weer krijg.

Over loon gesproken: Wim Jansen had vorige week al toegezegd m'n loonspecificaties naar m'n postbus te sturen. Eén keer raden wat er niet in m'n postbus lag toen ik die leeg ging halen.

De volgende halte was het kantoor van Welzijn Eindhoven aan de Beemdstraat. Daar heb ik me gemeld met de mededeling dat ik de sleutels van m'n woning op kwam halen. Volgens de dame aan de balie was ik dan aan het verkeerde adres. Daar dacht ik anders over. In het kort de situatie uitgelegd, en na een kwartiertje wachten wist ze te vertellen dat er niemand van het Steunpunt Huiselijk Geweld aanwezig was. Ze zou iemand terug laten bellen. Ze adviseerde ook nog om vanmiddag terug te komen voor het inloopspreekuur van het Algemeen Maatschappelijk Werk, maar daar ben ik vorige week al geweest en die doen niks anders dan je doorverwijzen naar NEOS. Dat is geen optie want die zetten je alleen maar op de wachtlijst voor het Labrehuis, en als je daar eenmaal aan de beurt bent moet je 70% van je nettoloon afdragen, waardoor er te weinig overblijft om alle rekeningen te betalen en je dus een paar maanden later ook nog eens klant wordt bij de schuldhulpverlening.

En zowaar, tegen alle verwachting in werd ik vanmiddag teruggebeld door de Teammanager Huiselijk Geweld. Daar had ik vervolgens ook niks aan, want die adviseerde ook al om met m'n huisvestingsprobleem naar NEOS te gaan. Volgens haar kan het SHG ook niks voor me doen, want de hulpverlening is volgens haar alleen mogelijk als beide partners daar aan meewerken. Ook verwees ze nog door naar de GGzE want die zouden een coördinerende rol moeten hebben in de hulpverlening en me dus ook moeten kunnen helpen met m'n huisvestingsprobleem. Maar die doen dat ook niet, want huisvesting past niet in het speficieke hokje van de GGzE-hulpverlening. Wel lekker makkelijk natuurlijk, alles afschuiven op andere instanties.

Ze had trouwens al een brief klaar liggen met daarin globaal hetzelfde verhaal, maar die kon ze niet opsturen omdat ze m'n adres niet had. Ik heb 'r maar even verblijd met m'n postbusadres, dan vind ik die brief daar wel terug later deze week.

Kortom, als je slachtoffer bent van huiselijk geweld en vervolgens op straat gezet wordt moet je het zelf maar uitzoeken. Wil je toch hulp dan moet je maar bij de dader blijven wonen en hopen dat die hulp z'n vruchten afwerpt voor er doden vallen. Blijf je niet bij de dader in huis wonen dan heeft alleen de dader nog recht op hulp.

Tja, dan blijft er dus nog maar één oplossing over om acuut aan fatsoenlijke huisvesting te komen, en dat is Sonja m'n huis uitschoppen. Op naar de Brederolaan...

Geen geld over deze maand

M'n auto had een nogal lastig technisch probleem: geen druk meer op het rempedaal. Ik had nog even de hoop dat het zou liggen aan het winterse weer, maar helaas. Dan maar de Wegenwacht gebeld, en hoewel die het razend druk hebben waren die er na vijf kwartier al. Wel aardig trouwens: ze streven ernaar binnen een uur bij je te zijn, toen het uur om was stuurden ze een SMS-je om te vertellen dat het wat langer zou duren.

Die knul van de Wegenwacht was snel klaar met z'n diagnose: een lek in het remsysteem. Daar zat dus maar één ding op: remvloeistof bijvullen en dan meteen door naar de dichtstbijzijnde garage, in dit geval Kwik-Fit. Die hebben even gekeken en wisten vervolgens te vertellen dat een remcylinder kapot was en reparatie € 320 zou gaan kosten, en als ook de hoofdremcylinder (of zoiets) kapot zou zijn het nog eens € 268 meer zou kosten. In beide gevallen veel geld, maar zonder rem kun je geen autorijden.

Aan het eind van de middag belden ze op: m'n auto bleek voldoende te hebben aan de goedkopere variant. Alleen belden ze twintig minuten voor sluitingstijd en dat was te krap om m'n auto nog op te halen, dus dat wordt morgenochtend.

Ik ga geen geld overhouden deze maand...

Mazzeltje van € 0,44

De zondag is begonnen met veel te laat opstaan. Niet zo gepland, maar vooruit maar weer. Tegen dat ik het ontbijt achter de kiezen had was de ochtend voorbij en moest er weer wat werk verzet worden. Uiteraard de dagelijkse dosis achterstallige boekhouding, maar ook nog wat anders.

Van de Lumens Groep (waar ook het Steunpunt Huiselijk Geweld toe behoort) heb ik vlak voor de Kerstdagen het verweer ontvangen van Hans de Bruijn en Pieter Verstappen, met het verzoek hier binnen twee weken op te reageren. Die twee weken zijn overmorgen voorbij, dus mijn reactie moest vandaag nog op de post.

Eén mazzeltje had ik daarbij wel: de Klachtencommissie heeft z'n eigen e-mailadres, dus dat scheelde weer een postzegel. Hé, alle kleine beetjes helpen als je een hongerloontje hebt!

Nobody messes with me...

De "feestdagen" zijn weer voorbij, het leven van alledag zet zich weer voort. Werken dus: administratie, e-mail, correspondentie enzovoorts.

In het kader van die laatste heb ik Walter Scheepers een brief gestuurd over mijn reïntegratie. Hij vindt dat ik vanwege m'n medicijngebruik toch niet terug de taxi in kan en "dus" is er ook geen reden voor reïntegratie. Daar denk ik toch anders over: terug naar wat voor werk dan ook bij Jansen Taxi zit er niet in, taxirijden voor een ander bedrijf zie ik ook niet zitten, maar ander werk bij een ander bedrijf wel. En dus mag hij er voor zorgen dat bij onze volgende afspraak (op 25 januari) alles in gereedheid heeft voor het starten van een reïntegratietraject.

Ik weet ook wel dat hij geen moeite wil doen omdat ik over een paar maanden toch werkloos ben, maar zo gemakkelijk komt hij niet van me af. En ik heb zo'n vermoeden dat over een paar maanden het UWV ook nog wel de nodige kritiek zal hebben.

Ook Walter Scheepers hoort bij de categorie mensen die nog niet doorhebben dat ik leef naar het motto: "Nobody messes with me and gets away with it".

Het Jaar der Gerechtigheid

Zo, de jaarwisseling zit er weer op, we hebben weer een nieuw jaar. Zowel de Kerstdagen als Oud & Nieuw waren in elk geval ten dele beter dan die van 2008: die van 2008 heb ik in m'n eentje doorgebracht in m'n caravan terwijl ik langzaam aan het doodvriezen was, die van 2009 heb ik doorgebracht in Eindhoven bij Sylvia.

Ten dele waren de "feestdagen" van 2009 net zo beroerd als die van 2008, aangezien ik die ook nu weer heb moeten doorbrengen zonder Tom en Max. En waarom? Enkel omdat Sonja zo door haat verteerd wordt dat ze zelfs het welzijn van m'n kids opoffert aan haar allesbeheersend verlangen om mij het leven zo ellendig mogelijk te maken.

Maar wie weet, met een beetje mazzel wordt 2010 het Jaar der Gerechtigheid: m'n huis terug, m'n knulletjes terug, en Sonja òf de cel in òf (de gesloten afdeling van) een psychiatrische inrichting in. Als ik dan ook nog een andere baan vindt en Sonja haar schuld aan mij afgelost heeft (op dit moment een slordige 40 mille) dan worden aan het eind van 2010 de "feestdagen" ook echt feestdagen.